مقایسه نتایج مدلسازی ترمودینامیکی سیستم دو جزئی )کربن دی اکسید-دی متیل سولفوکسید) و سیستم سه جزئی (کربن دی اکسید-دی متیل سولفوکسید-آمپی سیلین) به کمک معادلات حالت مختلف
نویسنده : نادیا اسفندیاری
چکیده
قابلیت جذب زیستی و حلالیت مواد دارویی متناسب با کاهش اندازه ذرات آنها افزایش مییابد.
یکی از روشهای کاهش اندازه ذرات ، استفاده از کربن دی اکسید فوق بحرانی به عنوان ضد حلال است.
از جمله مزیتهای این فرایند این است که دما در این فرایند بالا نمی رود و ماده دارویی دستخوش تغییر در ساختار نخواهد شد.
فرایند ضد حلال گازی در هر محدوده دما و فشار روی نمی دهد. بنابراین، قبل از انجام آزمایشها، باید محدوده دمایی و فشار لازم به منظور انجام این فرایندها را به دست آورد.
برای تعیین دما و فشار قابل قبول مدلسازی ترمودینامیکی فرایند ضروری است.
در فرایند ضد حلال گازی باید ضد حلال قابلیت آمیختگی مطلوبی با حلال داشته باشد.
به همین منظور، در این تحقیق ابتدا مدلسازی دو جزئی کربن دی اکسید و دی متیل سولفوکسید، و سپس سیستم سه جزئی کربن دی اکسید- دی متیل سولفوکسید- آمپی سیلین بررسی خواهد شد.
برای مدلسازی از معادله حالت استفاده میشود. در این مطالعه مدلسازی با معادلات حالت ردلیش- کوانگ، سُو و سُو- ردلیش- کوانگ انجام شده و نتایج آن با هم مقایسه میشود.
[gview file=”https://xchem.ir/wp-content/uploads/2019/01/مدل-سازی-ترمودینامیکی.pdf”]
