دیتیزون که به نام دی فنیل تیوکاربازون نیز شناخته می شود، یک ترکیب شیمیایی با کاربردهای متنوع در زمینه های مختلف است. دیتیزون که در ابتدا به عنوان یک معرف تحلیلی برای تشخیص فلزاتی مانند روی ساخته شد، از آن زمان در رشته‌های علمی مختلف کاربرد پیدا کرده است.

دیتیزون (Diphenylthiocarbazone) ، یک جامد شیمیایی با فرمول C13H12N4S و شماره CAS 60-10-6، دارای ویژگی‌های خاصی است که آن را در قلمرو ترکیبات شیمیایی متمایز می‌کند. رنگ سبز این ماده، همراه با نبود بوی قابل تشخیص آن، مشخصات منحصر به فردی را در طیف مواد مصنوعی ارائه می‌دهد. یکی از ویژگی‌های قابل توجه این ماده نامحلول بودن آن در آب است که نشان دهنده درجه بالایی از پیوستگی و پایداری مولکولی است.

ساختار مولکولی دیتیزون که شامل اتم های کربن، هیدروژن، نیتروژن و گوگرد در نسبت های خاص است، بر کاربردهای بالقوه آن در صنایع مختلف تاکید دارد. علیرغم غیرقابل نفوذ بودن در برابر حلالیت آب، این جامد شیمیایی تحت شرایط محیطی خاص یا در حضور حلال‌های خاص واکنش‌پذیری از خود نشان می دهد.

تعادل پیچیده بین عناصر درون این محصول هم به خواص فیزیکی و هم به برهمکنش‌های بالقوه آن با سایر ترکیبات یا مواد کمک می‌کند. در زمینه تحقیق و توسعه، درک رفتار و ترکیب Dithizone می‌تواند بینش‌های ارزشمندی را در مورد رویکردهای جدید برای سنتز شیمیایی یا استراتژی‌های طراحی مواد ارائه دهد.

معرف دیتیزون اکنون در شیمی تجزیه برای بیش از 50 سال است که مورد استفاده قرار می‌گیرد و موضوع بیش از 2200 مقاله را شامل می‌شود. کار تحقیقاتی روی این معرف برای اولین بار توسط هلموت فیشر انجام شد، در اصل فیشر این تحقیق را به عنوان یک علاقه صرفاً شخصی  و عملا به نوعی سرگرمی به پیش برد.  رنگ شدید معرف و هر یک از مجتمع‌های فلزی آن، حلالیت کم آنها در آب، اما حلالیت قابل توجه در حلال‌های آلی، باعث شد هلموت فیشر و بعداً بسیاری دیگر، روش‌های استخراج مایع-مایع را برای تغلیظ و جداسازی بکار ببرند. فلزات مورد نظر و ابداع انواع پوشش‌های جذب سنجی. گزینش پذیری با کنترل دقیق pH مورد استفاده در استخراج و با استفاده از عوامل پوشاننده افزایش یافت.